Pasterka 2019 w parafii świętej Barbary kończy kolejny rok prac przy budowie nowego kościoła. Od pamiętnej, pierwszej Pasterki z 2007 roku upłynęło już 12 lat. Dziś to już nie to samo wnętrze i w innych warunkach rodzi się Chrystus. Przybywających witają: piękny, rzeźbiony Krzyż, pomalowane ściany całego kościoła, ciepło, inne oświetlenie, relikwie świętych: Jana Pawła II, siostry Faustyny, Zeli i Ludwika Martin, św. Rity, św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Poza tym parafia skończyła 19 lat.
Każda Pasterka to kolejne małe radości wspólnoty nazywanej przez ks. proboszcza Jarosława Borala „Rodziną św. Barbary”. Budując świątynię materialną, przypomina, nie zapominajmy o dużo ważniejszej świątyni duchowej. Tą drugą świątynię pomagają nam wznosić każde z wiarą przeżyte rekolekcje, także tegoroczne adwentowe z ks. Rafałem Krawczykiem, przybyłym z dalekiego Soczi.
Kiedy w kościele o godzinie 24.00 wygaszono światła, zamilkła schola śpiewająca kolędy, i zadzwoniły dzwony, do kościoła weszła procesja z Dzieciątkiem, które ks. Jarosław, główny celebrans Eucharystii, położył w skromnym żłóbku. Wtedy zabrzmiała kolęda „Wśród nocnej ciszy”.
Dziś, kiedy czujemy się „Rodziną św. Barbary” i mamy swoje parafialne tradycje: śpiewanie kolęd przez dorosłą już młodzież, procesyjne wprowadzenie Dzieciątka do świątyni, łamanie się opłatkiem po zakończonej Eucharystii, coraz piękniej śpiewający chór parafialny oraz marzenia o konsekracji kościoła, czujemy bliskość narodzonego Boga Człowieka, bo On – „Maleńka Miłość” narodził się w tym kościele już po raz trzynasty. Tu jego ziemscy rodzice, Maryja i Józef, znaleźli swoje Betlejem i swoją grotę, a On to wszystko pokochał.
Pasterkę, którą celebrowali księża Jarosław Boral i Andrzej Kornacki, a ubogacały schola i chór parafialny, zakończyły życzenia i wigilijne przełamanie się opłatkiem.
Stąd, z parafialnego Betlejem, wyszliśmy z przesłaniem – nie pozostawiajmy Narodzonego Boga Człowieka samotnego w żłobie, zabierzmy Go ze sobą do naszych domów i bądźmy ludźmi dobrej woli.
