Dzień Dziecka Utraconego obchodzony jest w Polsce od 2004 roku, na świecie od roku 1988. Jego idea narodziła się w Stanach zjednoczonych. Tam obchodzi się go pod nazwą Dzień Pamięci Dzieci Nienarodzonych i Zmarłych. W Wieluniu miejscem szczególnej modlitwy za dzieci utracone jest kościół św. Mikołaja u wieluńskich Bernardynek. Dzień Dziecka Utraconego obchodzony jest w Polsce i na świecie 15 października. Od kilku lat ten dzień jest obchodzony także w Wieluniu.
W tym dniu do kościoła klasztornego sióstr Bernardynek w Wieluniu, w którym siostry codziennie polecają Bogu powierzone sobie intencje, przybywają rodzice, którzy utracili swoje dziecko, by Różańcem i Eucharystią modlić się w ich intencji.
W tym roku Różańcowi i Eucharystii przewodniczył o. Błażej, wieluński Franciszkanin. Wierni, wspólnie z o. Błażejem , odmówili Bolesną część Różańca, wtapiając w rozważania swoje przemyślenia i prośby, potem uczestniczyli we Mszy Świętej koncelebrowanej , którą o. Błażej odprawił wspólnie z ks. Andrzejem Walaszczykiem – kapelanem sióstr. On też wygłosił słowo Boże.
Sięgając do wspomnień z czasów swojej pracy w klinice dziecięcej w Katowicach mówił o traumie rodziców, którzy musieli pożegnać swoją narodzoną córkę, swoje pierwsze dziecko. Jak trudno było zbolałej matce zgodzić się z wolą Bożą. Mówiła, że nie chce mieć więcej dzieci. Potem jednak urodziła kolejne trzy. Była szczęśliwa matką i żoną, a maleństwo, które zmarło, nosiła w swoim sercu i uwierzyła, że ono oręduje za jej rodziną u Boga. Potem zmarł nagle mąż. Pociechą i wsparciem okazała się trójka pozostałych dzieci.
Tamta matka dziś wie, że w Bożych planach bywa tak, że jedni dostają dziecko na całe życie, inni na kilka miesięcy, inni na kilka lat, jedni tracą je tuż po poczęciu w wyniku poronienia, inni z powodu obumarcia płodu, ale ból dla każdej z nich jest taki sam. Dobrze, jeśli matka, która utraciła dziecko, znajdzie w swoim otoczeniu ludzi, którzy zrozumieją jej ból i otoczą ją pomocą. Wierzymy, że przez takich ludzi swoją dobroć okazuje sam Bóg.
Modląc się za wszystkie dzieci przedwcześnie utracone, także te, których poczęcie przerwano w sposób brutalny i te, które Bóg powołał do siebie na innych etapach ich życia, okazujemy solidarność z tymi, którym nie było dane poznać swego dziecka i z tymi, dla których dziecko odeszło za wcześnie.
