W dniach od 07.09.-14.09. wierni z parafii św. Barbary pielgrzymowali do Lourdes-Francja i Montserrat – Hiszpania.
Pierwszym miejscem, do którego dotarli pielgrzymi było sanktuarium w Lourdes, gdzie objawiła się Matka Boże św. Bernadetcie Soubirous. Sanktuarium w Lourdes wśród chrześcijańskich sanktuariów popularnością ustępuje jedynie Rzymowi. Jego świętość i duchowa droga ma swój początek w dniu 11 lutego 1858 roku, kiedy to w Grocie Massabielskiej po raz pierwszy 14 – letniej Bernadetcie Soubirous objawiła się Matka Boża. Objawienia trwały 5 miesięcy. Matka Boża objawiła się w tym czasie aż 18 razy. Autentyczność wydarzenia została potwierdzona w lipcu 1862 roku. W 1866 roku zaczęła się materializować jedna z próśb Matki Bożej – budowa kaplicy w miejscu objawień. Powstaje kościół dolny – kaplica Groty. W 1871 roku powstaje kościół górny, a w 1901 roku Bazylika Różańcowa. Nowy etap w historii sanktuarium to druga połowa XX wieku. W 1958 roku jest konsekrowana podziemna kaplica Piusa X, w 1988 Bazylika św. Bernadetty (zmarła w roku 1878, beatyfikowana w roku 1926, kanonizowana w roku 1933 przez Piusa XI). Pierwsza pielgrzymka do Lourdes przybyła w 1908 roku. Do Lourdes dwukrotnie pielgrzymował Jan Paweł II: 14 – 15 VIII 1983 i 15 VIII 2004. W roku 1983 mówił: – „Wydaje się, że w Lourdes obecna jest szczególna łaska. Przesłanie jest jasne i proste, ale podstawowe. Tu modlimy się, lubimy się modlić, lubimy godzić się z Bogiem, lubimy czcić Eucharystię, dajemy najlepsze miejsca ubogim i chorym. Jest to miejsce nadzwyczajnych łask. Bogu niech będzie chwała”. Największym przeżyciem dla pielgrzymów w Lourdes była wieczorna procesja z udziałem ludzi niepełnosprawnych i Droga Krzyżowa odbyta następnego dnia.
W Hiszpanii pielgrzymi zwiedzili katedrę i bazylikę w Saragossie, sanktuarium Czarnej Madonny w Montserrat, kościół św. Rodziny – Sagrada Familia w Barcelonie, budowany wg projektu Gaudiego (1852 1926) od 141 lat, ciągle nieukończony.
„Bazylika Nuestra Senora del Pilar z Saragossy zawsze była uważana za symbol stałości wiary Hiszpanów” powiedział Jan Paweł II w czasie swojego pierwszego pobytu w Saragossie 6 listopada 1982 roku (II wizyta 10 i 11 października 1984).
Według tradycji, ewangelizującemu Hiszpanię Jakubowi Starszemu, który nie widział efektów swych zabiegów ewangelizacyjnych i coraz bliższy był zwątpienia z pomocą przyszła Matka Boża, która objawiła mu się nad rzeką Ebro. (Aragonia) W miejscu objawienia Jakub wybudował kościół. Czci się w nim trzydziestocentymetrową figurkę Matki Bożej – Matka Boża del Pilar umieszczoną na półtorametrowej kolumnie w jednej z kaplic. Obecna bazylika pochodzi z przełomu XVII i XVIII wieku
Montserrat to najświętsze miejsce w Katalonii i jedno z 3 najważniejszych sanktuariów w całej Hiszpanii. Wierni wierzą, że niesamowity wygląd sanktuarium zawdzięcza aniołom, którzy za pomocą złotej piły wycięli w skale dom dla Matki Bożej. Legenda sięga 50 roku. Miał tu przybyć wtedy święty Piotr z figurką Matki Bożej wyrzeźbionej przez św. Łukasza. W obawie przed Maurami figurkę schowano w skale., gdzie przeleżała do 880 roku. W 888 roku pobudowano w tym miejscu pierwszą kapliczkę maryjną. Otoczyli ją opieką benedyktyni, którzy w 1025 roku rozpoczęli tu budowę klasztoru. Figurka Matki Bożej – La Moreneta (Czarnulka) w 1881 roku została uhonorowana koronami papieskimi i tytułem patronki Katalonii. Obecna bazylika pochodzi z II połowy XVI wieku. 7 listopada 1982 roku przed figurką modlił się Jan Paweł II. W słowach skierowanych do benedyktynów mówił: – „Wizyta w Montserrat łączy w sobie wartość religijnej pielgrzymki z radością odwiedzin tego uroczego miejsca związanego z Maryją, u szczytu góry, gdzie niebo zlewa się z ziemią. Droga do tego sanktuarium, w sugestywnej scenerii gór, wywołuje wspomnienie wielowiekowej historii. To otoczenie nieodparcie skłania do modlitwy, będącej potrzebą pielgrzymów, którzy weszli na górę wg Prawa Izraela, aby wielbić imię pańskie. Radością jest wysławianie Jego wielkości tutaj, gdzie pieśń do Stwórcy sama się ciśnie na usta”.
Sagrada Familia (Katedra św. Rodziny) to symbol Barcelony, dzieło życia hiszpańskiego architekta Gaudiego, zaklęte w kamieniu wyznanie wiary chrześcijańskiej, nieukończone dzieło XX wieku, budowane z datków. Artysta nigdy nie sporządził całkowitych planów budowli. Koncepcja rozwijała się wraz z postępem prac. To jak miał wyglądać ukończony budynek opisał artysta słowami: – „Ma być jak drzewo. Mieć gałęzie i liście na gałęziach. I wszystko ma wzrastać w harmonii… Drzewo to nie potrzebuje żadnego wsparcia z zewnątrz. Wszystko ma pozostawać w harmonii samo z siebie. Wszystko ma być w równowadze”. Przy Sagrada Familia ciągle pracują budowniczowie. Ku niebu wznosi się 18 wież, stoi południowa elewacja. Marzenie Gaudiego staje się rzeczywistością.
Wszystkie miejsca, które znalazły się na pielgrzymiej drodze parafian św. Barbary, stworzyły szansę na modlitwę i wspaniałe obcowanie z Bogiem.
